Тетратчето и времето

Август 2010

1. Не знам како да ги поврзам двете чудни случки од вчера. Не знам ни колку се чудни. Не знам ни дали би требало да барам поврзаност меѓу нив. Не знам ни дали би послужило тоа за нешто. Не можам ни да ги напишам. Нема да ги напишам. Треба да одлежат, да се преработат, да се извлечат сами од себе, да станат приказна, да добијат форма. Вака се само импресии кои многу силно ти стојат пред очи, но силното чувство бледнее кога ќе се обидеш да ги опишеш. Рационално да ги срочиш во зборови. Или не треба да е тешко или не го наоѓам начинот, или не сум способна да ги напишам?

2. Кога читаш по пет-шест часа на ден, а и онака не си многу по зборувањето, многу е веројатно, попладнето по читањето да ти кажат: не се откажувај од зборување!

3. Често кога изгледам како да сум длабоко замислена, всушност не мислам на ништо. Гледам наоколу или сум сконцентрирана на ветерот што ми дува в лице. Но, баш тогаш, кога го напуштам текот на моите мисли, како лизгач на мраз, кој од никаде изведува три скока едно подруго, доскокнува некоја прилично изненадувачка мисла. Веројатно другите од текот на мислите не успеале да ја победат мојата незаинтересираност...  

Декември 2012

4. Чекање! Особено во сабота попладне кога ГТЦ станува река и тече од луѓе, деца што врискаат... Ракавиците ми се цели со туфни, си извадив едно ластиче од ластикот и сега морам нови да си купам. Има и кучиња и кеси, костени, крештави деца со балони, пенкало кое не пишува како што треба, тефтерчето е нерамно... воопшто се осеќам многу нелагодно. И циганчиња што просат. Костените убаво мирисаат барем. Други чекачи. Пред мене сувенири од Македонија: шлемот на Александар и знамето на НАТО. Уште пет минути. Врапче се пикнало во една грмушка како во кафез. Една нестрплива девојка шетка и врти на телефон. Луѓето не знаат да чекаат. Не, не сум немирна заради чекањето, туку заради хаосот. Саботниот трговски хаос. Луѓето не знаат да чекаат сами или зборуваат на телефон или пушат цигара. Јас обично сум чудакот со тефтерчето. Така го напишав и првиот расказ. Чекајќи, тука во ова мало тефтерче што собира едвај 10 зборви на една страница. Замисли Пруст да пишувал во вакво тетратче!

Февруари 2013

5. Седеше сама во лобито на хотелот додека другите правеа што имаа за правење. Обично таа чека додека другите живеат: така си мислеше кога беше депресивна и лута на себеси и на својата мрза и безенергичност. Но, кога се осеќаше убаво, сфаќаше дека тоа седење не е губење време. Тогаш тоа ѝ беше одмор на умот, одмор од другите, соочување со себе, губење во своите мисли... Тогаш го земаше тефрерот во своите раце (да алузијата со иднината е намерна) и пишуваше и најчесто од тоа излегуваше нешто добро.

Раскази во чекање

Расказите на чекачот

Помеѓу две погледнувања во саатот

Затоа што, сфаќаше, дека смислата не е смао во трката со времето. Да се направи што е можно повеќе во што е можно помалку време. Ако не - губиш време. Ѝ беа потребни тие моменти на „губење време“. Го осеќаше како поминува покрај неа заедно со сите „пропуштени“ можности и авантури. Ѝ беше потребно да седи сама во лобито на хотелот за во таа „загуба“ да го осети времето. Тоа беше една комплексна, конфликтна состојба во која, меѓу другото, доаѓаше до израз и нејзиниот мазохизам. Наоѓаше задоволство во тоа да си ускратува работи кои другите сакаат да ги прават и ги прават додека таа седи во лобито на хотелот и го пишува ова.

Раскази на пропуштеното време

Во потрага по загубеното време (?!)

Разликата е што Пруст се сеќава, а таа во реално време го чувствува загубеното време и го негира, му пркоси, не е битно, само сака да седи и да го осети и да пишува...