Сам

Еден есенски ден излегов да се прошетам во паркот. Во мојот убав жолт парк. Прошетката траеше долго и во еден момент ми стана топло. Го извадив шалот го ставив на клупата на која седев и останав да гледам во езерото. Потоа се случи нешто. Видов некого. Не се сеќавам веќе кого видов. Во моментот тоа беше од неверојатна важност. Станав од клупата и забрзано тргнав по човекот. Може и не беше човек. Може беше некое куче. Како е можно да не се сеќавам на тоа?? Битно, тргнав и го заборавив шалот на клупата. Ми беше жал. Но што да се прави. Си реков, ќе се појави некогаш од некаде. Ништо загубено не останува засекогаш загубено.

И денеска ете, излегов да се прошетам на овој убав пролетен ден. Дојдов до клупата каде што пред неколку месеци го заборавив шалот. На местото каде што лежеше мојот шал сега седите Вие. Нели е тоа чудесно?

И беше чудесно, навистина! Но, ако некој во тој ист момент, додека се случува овој расказ, помине покрај таа клупа, ќе види маж во црн капут и до него сив шал, префлен преку потпирката на клупата. И сигурно ќе си продолжи по својот пат. Ако нешто, воопшто, помисли за оваа слика, некогаш некаде и во некаква прилика, тогаш тоа ќе биде само еден мал збор – сам.

5.12.2011