Marla

МКЦ, платото, преполно со луѓе и отприлика ист број на точаци. Гласна музика и разговор со до пред тоа непознат човек. Некаде од лево, од кај МАНУ, поминува постар човек, се загледува во гужвата пред себе, подзастанува, па продолжува. Гледам преку рамото на мојот нов познаник, чиј лик ми оди надвор од фокус – го избиструвам постариот човек малку подалеку од нас. Има долга сива блуза со долги ракави и темно сиви панталони, проседена коса и очила. Се движи подзгрбавено, со остри но спори чекори, подзастанувајќи и љубопитно гледајќи.

- Го познавам човекот – му велам на новиот познаник, за да се оправдам дека го изгубив вниманието во разговорот – не сум сигурна. Ако е тој, го знам како енергичен човек.

- Кој? Ова осаменово човече? – ме прашува тој. 

Не обрнав внимание на забелешката. „Човечето“ продолжи по патеката истапкана во тревникот помеѓу МАНУ и МКЦ. Веројатно се подзамисли дали да продолжи кон МКЦ и да види што се случува, но сепак се откажа од идејата. Продолжи да се движи во правец спротивен од местото на кое стоев, влегувјќи така во клишеизирана меланхолична слика: згрбавено човече полека се движи по истпкано патче. Станува сива дамка, па се изгубува полека и некако тажно.

29.05.2013