Кругот на црешите

Лина премногу брзо, некако интуитивно, одлучи дека ќе ја прифати понудата за работа во Рим. Десет месеци во Рим. Ѝ се чинеше како идеална опција за дистанца од сè што ѝ се случуваше годината. Пред Нова година одлучи, после Божиќ веќе беше на авионот Скопје – Рим. Овој пат сама. Се почувствува како лик пред крајот на романот. Знаеше како ќе заврши. Чувствуваше дека тоа е единствениот пат. Затворање на кругот. Знаеше дека оваа одлука влијае и на неа и на Андреј и дека Рим не е случаен. Ѝ се вртеше во глава фотографијата што Андреј ја направил пред пет години од девојката со цреши. Заради црешите, си помисли. Во зима најнормално нешто на светот е да мислиш на цреши. Но која беше девојката со црешите? Реши да остави кругот да се затвори без да го сфати до крај. Сепак се чинеше дека тоа беше негов круг, не мораше таа сè веднаш да сфати.

Андреј лежеше гол во креветот. Вратата од балконот беше подотворена. Надвор беше замрзната магла. Слушаше возови. Чувствуваше како таа да заминува со воз. Полека бучно и тешко се одлепува од неговото тело. И заминува. Си замина од неговата соба така брзо, тој немаше време ни да стане. И остана да лежи така додека целосно не замрзна.

Треба да си ја замислите оваа состојба баш вака, со целата оваа смрзнатост и патос. И да си ја пуштите Cosmic Dancer на T. REX. Значи, таа гледа низ стаклото на колата што ја носи на аеродром, па низ стаклото на авионот, а тој лежи така замрзнато и гледа во таванот. И оди песната...

Никогаш не ѝ кажа дека му беше страв да ја фати во кадар. Само таа во правоаголник. Никогаш не успеа да ја фотографира. Го имаше нејзиниот портрет на своето тело. Мекоста на нејзината коса меѓу прстите, топлината на здивот на неговите гради, нејзината кожа и мирис насекаде по него. Апаратот му излгедаше како страшно чудовиште што ќе уништи сè само ако шкрапне со прстот. Му се врати во глава фотографијата на Даниела, девојката со црешите. Нешто што никогаш не го беше разрешил и го остави да заврши само од себе. Почна со кадар, заврши без да може вистински да почне. Па, мислата, дека никогаш не ја фатил Лина во кадар, наместо да му прави немир, конечно, го смири. Прерасна во некоја негова интимна метафора. Знаеше дека кругот нема повторно да се преврти. Нејзиното отсуство му стана поподносливо. Конечно стана од креветот, ја затвори вратата, се облече и се симна во подрумот, во својата фото-лабораторија.

Некој ја пречека на аеродромот во Рим. Македонка. Ја препозна. Девојката со црешите. Не чувствува ништо. Главата ѝ создава долги текстови. Сака да ги запише. Си вика, ајде вечер. Рим е тмурен. Не сакаше, но помисли на топлината од претходниот април кога беа таму со Андреј. Сега е ладен. Познат, а сепак целосно нов. Андреј не ѝ излегуваше од глава никако. Постојано го мислеше, за време на целиот пат. Ќе го мисли и понатаму. Само тивко. Сама за себе. Дури и од себе подалеку. Во некои чудни далечни фиоки кои самата ги создаде. Мораше да почне сама. Од Рим.

I was dancing when I was twelve…