Алигатор

Не беше сигурен колку долго е внатре, во малата лабораторија на дедо му. Дедо му му ја остави заедно со љубовта за фотографијата. Не смени речиси ништо. Освен новите течности ништо друго ново немаше таму.  И светилката беше истата, старата. Му беше вистинска енигма како успева толку долго да не прегори. Ги развиваше сликите од роденденот. Само што разви една во поголем формат. Ја мешкаше фотографијата во белиот сад со фиксирот и се обидуваше да ги открие фигурите на неа, беше прилично матна. Не му беше јасно што сликал. Ги прибра сите хартии што можеа да се оштетат и го запали светлото. Ја залепи сè уште мократа фотографија на вратата (тоа му беше начин на сушење, кога ќе паднат на земја значи се исушиле) и се замрзна. Фотографијата беше очигледно матна, сите лица беа матни. Но, над главата, на фигурата која веднаш ја препозна како Лина, имаше нешто, нешто прилично изострено. Не знаеше што е тоа. Наеднаш силен блесок се одби од фотографијата. Како страшни жолти очи гледаат право во него и почнуваат да се шират и му се приближуваат со огромна брзина. Во мигот кога мислеше дека ќе го опфатат цел и кога срцето ќе му излета од градите, во мигот кога мислеше дека не видел толку светлина никогаш во својот живот, таа... се згасна. Со отсечен, одлучен, бучен тресок. Андреј остана во мртва темница.

Го бараше прекинувачот со рацете. Обично веднаш го наоѓаше. Сега го немаше. Го најде, конечно. Но, нормално, немаше струја. Можеби настанал некој спој. Излезе да провери. Се удри во сè што го пречека на патот. Да немаше столче, кутија или некаква ногарка на неговиот пат, ќе се создадеше токму на тоа место каде што неговото тело реши да се постави, само за да го удри. Никаде во куќата немаше струја. Погледна низ прозор. Комшиите имаа. Отиде да ги провери осигурувачите. Сè беше во ред со нив. Немаше поим од електрика. Немаше никого дома. Немаше шанса сега да седи сам во темница. Се упати кон Лаика на пијачка. 

Дури кога излезе на улица, му текна дека е излезен со фармерките и блузата кои ги облекува за работа. Ишарани со бели дамки во различни форми. Продолжи да чекори без да помисли да се врати внатре.

It's a fear, it is near, the shape becomes ever clear.

Токму овој стих од Алигатор на Grizzly Bear, дојде до него кога се приближи доволно до Лаика. Идеално! Вистинскиот саундтрак за неговата вечер. Се приближи до масата на двајцата свои пријатели што ги забележа од далеку. И додека чекаше да му го донесат пивото, со насмевка ја дослуша песната.

It bares teeth, extra sharp, that'll cut you in the heart.

It attacks, really quick, try and fight it with a stick.

There’s no use, give it up, this is life and this is love

You are my alligator.

И потоа се преправаше дека не е ништо. Ќе се преправа уште некое време дека не му беше страв да се врати дома. Но сите ќе ги тера да останат со него уште малку подолго. Ќе сака да остане до изгрејсонце надвор или барем да не биде сам дома. Но ќе се прави дека ништо не е. Нема да си признае сè додека некаде околу 4 часот наутро, сите ќе сакаат да си одат дома а тој нема да ги пушта. И баш тогаш ќе се погоди сите да треба да станат рано и никој да не сака да дојде кај него. Последното познато лице што го виде таа доцна вечер, барем да беше многу рано наутро, беше Лина, како влегува во такси и едвај чека да си легне.

You are my alligator.

И тогаш остана замрзнат на тротоарот покрај фонтаната на почетокот на паркот. И морници му поминуваа низ целото тело и остана парализиран и смрзнуваше и срцето му лупаше и паранои му се вртеа во глава и сè по ред, како на човек што доживува напад на паника.

Но беше по 4 часот, во студена есенска вечер. Сонцето немаше да изгрее уште барем два саати. Реши да го рационализира стравот додека се движеше низ улиците накај дома. Имаше блага магла.  Ја отвори вратата од дворот. Се слушна само нејзиното чкрипење. Потоа шушкањето на листовите под неговите чекори. И... на крај го подигна погледот кон куќата... Светилката на влезот. Работеше. И внатре беше сè во ред. Ги провери сите соби на спратот, секаде имаше струја. Не се симна долу во лабораторијата. Седна на една фотелја, пушти некоја серија на телевизија и чекаше да се раздени. Се потсмири, но чувствуваше обврска, солидарност кон параноичниот Андреј од пред неколку часови: мораше да го чека изгрејсонцето и помисли на Лина.

- Хах, не си се пресоблекол од работа... – наместо поздрав му рече Лина кога дојде во Лаика, неколку минути по него.

- Па, ги разви ли конечно сликите од роденденот? – по некое време, Лина ја прекина тишината помеѓу нив двајцата.

- Почнав, но ми прегореа сијалиците – ѝ одговори Андреј, опуштено и сè уште со слој иронија на себе.

- Конечно, прегоре сијалицата на дедо ти! Па тоа е за славење – целосно развеселена и опуштена продолжи Лина.

- Па изгледа и сите други прегореа, ама утре ќе мислам на тоа.

- Не, стварно! Тоа е сијалицата која гореше... Колку? 30 години? – Лина мораше да ја слушне целата приказна за сијалицата... за дедо му на Андреј, овој пат немаше да го остави на мир додека не ѝ ја раскаже. Па реши да почне со сијалицата.

- Па дедо ми, уште додека беше жив се чудеше колку долго горат сијалиците во лабораторијата. Не се сеќавам баш оваа кога ја имаше сменето, ама починат е веќе четри години, а таа тек сега прегорува. Не знам ни дали знам да ја сменам – некако прилично лесно ѝ го прифати разговорот.

- А кажи ми за тоа кога првпат си се симнал во лабораторијата? – продолжи со љубопитноста Лина.

- Не знам, имав десетина години. Дедо ми развиваше портрет на некое девојче, нешто помало од мене. Дури и ми беше познато од маало. Ама не ми беше тогаш тоа интересно, интересното беше како под проѕирната течност полека на белата хартија почнуваат да се појавуваат сенки, па некои неодредени форми и фигури, за на крајот да се добие некоја слика која сè уште не можеш убаво да ја видиш, заради слабото светло, но веќе имаш претстава што е – зборуваше Андреј, помалку занесено.

- Андреј, а таа е сликата со девојчето што јаде цреши и наеднаш забележува на улица огромно куче како стои многу блиску до неа и ја гледа? – го знаеше, Лина, тоа девојче како голема девојка. Ја имаше видено фотографијата која Андреј ја сликал десетина години подоцна. И на таа јадеше цреши, можеби и на истата улица како на претходната.  Не знаеше зошто, но таа фотографија секогаш ѝ создаваше, нејасно чувство на љубомора.

- Да да, таа е... – зашеметено одговори Андреј.

You are my alligator.

- И после? – праша неодредено Лина, очекувајќи дека можеби Андреј ќе и каже уште нешто за дедо му и фотографијата.

- И после одиме во МЦМ, така? – се слушнаа нивните пријатели од спротивната страна на масата.

- Да, да одиме... – се сложија сите.

- Сакам некогаш да гледам како се појавува сликата... – го затвори разговорот Лина, додека полека тргаа кон новото место.

За првпат таа вечер, Андреј, се насмеа, неиронично.