Маче

Посветено на Виски, познато и како Смоки,
мачето од Менада.

На ваква магла нешто чудесно мора да се случи. Мостот е сам на светот. Го притиска длабока магла од сите страни. Низ неа успева да се пробие само пат осветлен од светилките на долниот дел од мостовата ограда. Наизменично се менуваат жолтеникави и зеленикави светла, како осветлување на театарска сцена. И патот завршува во густа темна магла. Ноќе, мрзелива темница. На тој мост, со таква магла, нешто чудесно мора да се случи.

- Што ќе се случи? – ја прашува тој.

- Некој мора да претрча и да ја раздвижи оваа миризлива непомерливост... (човек облечен во црно, претрча покрај нив) а жената во црн капут, што полека се движи накај нас од другата страна на мостот не се ни помрдна. Продолжи да оди полека речиси незабележливо, како ништо да не се случило.

- А ние, што ќе направиме?

- Еве го мачето, тоа убавото, жолтото, што секогаш го среќаваме на местата каде што се среќаваме...

- Каде е?

Таа полека ја движи раката од неговото лево рамо, околу вратот и со дланката завршува до неговото десно уво и образ. Го гали – Еве го, ти се испентери на вратот.

Тој се гали како маче. Ги затвора очите во две коси линии милно како маче. Времето се шири, претопува и преклопува, воздушесто како магла.

- Оп... сега рипна на оградата – ја спушта таа раката.

Тргнаа по мачето, меѓу жолтите и зелени светилки... Нема да ги однесе на никакво чудесно место. Напротив, ќе ги остави и самото ќе се изгуби по своите мачкини патеки. Ама пак ќе се појави на местата каде што тие се среќаваат.

Ги обвиткува топла тишина, како магла.

21.02.2011