Сонце со заби

Цртеж на зградата на баба, веројатно, направен помеѓу 1992 и 1994 г.

Сончево но студено зимско утро во градинката „8-ми март“ во Кисела вода. Во пространата просторија, на ниски квадратни масички - стандарден дизајн со бела горна површина - се испоседнати триесеттина мали човечиња од по пет и шест години. До пред малку раштркани од едно до друго тематско катче: фризерница, кујна, амбуланта... сега се наредени на масичките во форма на развлечена буква П. 

- Некогаш кажуваме нешто, а мислиме на нешто друго – воспитувачката - бела коса, розеникав, но темен тен, коса во форма на триаголник до рамената - се обидува да ги воведе малите во светот на преносните значења – како на пример, сонце со заби...

Човечињата збунето гледаат во робусната фигура во светло розова униформа. 

- Дали сонцето има заби? Што кажуваме со тоа? Можете ли да наброите други примери? – упорна е воспитувачката.

Човечињата и понатаму ја гледаат збунето. Веројатно обесхрабрена или несигурна во својата педагошка техника, таа им вели да нацртаат што мислат на темата. Малите ги отвораат блокчињата бр. 2 и почнуваат да цртаат. Едно девојче црта сонце со заби, потоа облаци со заби, потоа, можеби, и кров со заби... забите се како запчаници. 

Цртежот заедно со блокчето завршува во подрум меѓу старите книги и тетратки од основно и средно. Едно топло попладне, враќајќи се од факултет, пораснатото девојче случајно се потсетува на оваа епизода, кога воспитувачката Бранка ги учи за метафората. Си ветува да го најде цртежот. Не успева. Можеби сето тоа го измислила. А можеби цртежот завршил изеден од некои други заби.

29.8.2010