When the child was a child
It walked with its arms swinging,
wanted the brook to be a river,
the river to be a torrent,
and this puddle to be the sea.
When the child was a child,
it didn’t know that it was a child,
everything was soulful,
and all souls were one.
 |
| Преку Меморијалниот споменик на убиените Евреи во Европа |
„Небото над Берлин“ е првото нешто кое ме спреми за градот.
Посетата беше прекратка за да се тргне во потрага по местата од филмот, беше
прекратка и да се штиклираат сите точки од листите на моите пријатели, кои
ентузијастички со часови ми раскажувале и раскажуваа за градот кој го сакаат.
За мене Берлин остана убава и недоистражена, а со тоа и отворена приказна.
Недели подоцна, повторно, прво ми дојде во глава „Небото над Берлин“ и „кога
детето беше дете“...
Затоа што кога детето беше дете...
had no habits,
it often sat cross-legged,
took off running,
had a cowlick in its hair,
and made no faces when photographed
Можеби сакам да најдам нешто таму каде што тоа го нема, но
овие зборови многу лесно се лепат за мојот впечаток за Берлин: природност на
првичниот импулс, леснотија во нелицемерноста, леснотија во прифаќањето
(шаренилото од јаки бои во Берлин, како во никој друг град, е од огромно симболично
значење!), од друга страна: прекршеноста, дисконтинуитетот, прекинатоста на
линиите со големи празни простори кои на одредени места значат физички
показатели на блиската историја на ѕидот.
 |
| Schlesische Strasse, Friedrichshain-Kreuzberg |
When the child was a child,
It was the time for these questions:
Why am I me, and why not you?
Why am I here, and why not there?
When did time begin, and where does space end?
Is life under the sun not just a dream?
Is what I see and hear and smell
not just an illusion of a world before the world?
Given the facts of evil and people.
does evil really exist?
How can it be that I, who I am,
didn’t exist before I came to be,
and that, someday, I, who I am,
will no longer be who I am?
 |
| Во преминот на Cafè Cinema, Hackescher Markt |
Луѓето, како никаде каде што сум била, доаѓаат во преден план, пред зградите и улиците. Навиките, секојдневните обврски и начин на живот, треба зад нив да пробуричкаш за да ги најдеш познатите линии згради од крајот на 19-тиот и 20-тиот век. Локалите (кафеа, слаткарници, ресторани) не се само тоа, тие, речиси во секој случај, се проширени со продажба на стара облека и предмети, изложби, секакви други настани, продажба на домашно приготвена храна... природноста на овие концепти е еднаква со природноста со која секаде можеш да бидеш добредојден како да влегуваш во својот маалски бар. Секаде си на вистинското место. Градот и луѓето успеваат, во тоа мноштво од историски епизоди и срцепарателни приказни, да создадат место кое пулсира со живот, креативност и, речиси, детска природност.
When the child was a child,
(...)
It awaited the first snow,
And waits that way even now.
* извадоци од „Песна за детството“, Петер Хандке - целата тука!
Не смеам да ве оставам без еден од оние прекрасни филмски
монолози, продолжението на видеото од почетокот... Дамиел со карирано палто во
силни бои и Марион со обетки со ангелски крилја, во „Небото над Берлин“, на Вим
Вендерс. Го пуштам и јас одново и одновно, веројатно, додека не почнам да го
кажувам заедно со Марион на германски и ја оставам берлинската приказна
отворена, до следниот пат.
